مدتها پیش به بهانه دعوت سایت «تریبون مستضعفین» جهت ثبت خاطرات از انتخابات 88 و حوادث پس از آن، این چند خاطره را نوشته بودم. خاطره‌های دیگر را هم باید تکمیل کنم.
+ اون دو هفته قبل از انتخابات داشتیم نشریه دانشجویی مان را در صحن دانشگاه می فروختیم. ادعای ما این بود که طرفداران کاندیدای جریان مقابل (موسوی) تحمل مخالف ندارند! کلی هم روی این حرف مانور می دادیم.
یک روز یک خانمی آمد جلو و گفت شما هم عین باقی طرفداران احمدی نژاد حرف غیر منطقی می زنید؟
پرسیدم: شما مگر حرف طرفداران احمدی نژاد را می دانید چه است؟
-بله! من خیلی خوندم!
– مثلا چی؟
کلی فکر کرد و بعدش گفت: جمهوری اسلامی!
خنده ی بلندی کردم. گفتم: این روزنامه که طرفدار موسوی است. مدیر مسئولش هم کلی سر و صدا کرد تا احمدی نژاد رد صلاحیت بشود! بیا این نشریه ما رو بخون! حداقل بتونی بگی یک نشریه طرفدار احمدی نژاد خوندی …
+ دوم خرداد بود. خیلی از جاهای دانشگاه تبلیغ زده بودند: اتوبوس برای رفتن به سخنرانی خاتمی! البته یادشون نبود که اگر ما چنین اتوبوسی می گذاشتیم، چه بلایی سر ما می آوردند.
بعد از کلاس دوم دم ظهر، در صحن اصلی دانشگاه شلوغ شده بود. رفتیم ببینیم چه خبر است. دو تا میز گذاشته بودند. حامیان کروبی گل پخش می کردند و حامیان موسوی شیرینی؛
رفتم جلو! گفتم با یک شیرینی ما رای مان را نمی‌فروشیم! هول شدند. در آن شلوغی حرفم برایشان بد شده بود. دستپاچه می‌گفتند که نه ما برای رای این کار را نمی‌کنیم… خنده‌ای کردم و گذشتم. فضای اطراف آنها را عوض کرده بودم. اما برای خود تکرار می‌کردم که اگر ما چنین کاری را می‌کردیم…
+ آنها چون از ماه ها قبل تبلیغات در دانشگاه را شروع کرده بودند، خسته بودند و حرفهایشان برای مخاطب تکراری بود. ما طرفداران احمدی نژاد، کار را از دو هفته آخر باز بودن دانشگاه ها شروع کردیم. هر چند حجم دروغ پردازی ها زیاد بود. و شاید بهتر بود از قبل شروع می کردیم.
اما خوب پیش رفته بودیم. به همراه باقی بچه ها در صحن مباحثات دانشجویی برقرار کرده بودیم. از ساعت 11 الی 15؛ همین شد که هفته آخر تقریبا صحن دانشگاه در اختیار ما بود.
هر روز بعد از مناظرات صحن جلسات بحث بین خودمان داغ بود. برای بحث های فردا آماده می شدیم.
+ نشریه ام تبدیل شده بود به ارگان حمایت از احمدی نژاد (البته غیر عمدی!!). برای تامین هزینه هایش، مجبور بودیم بفروشیمش. یک آ3 را 50 تومان می فروختیم. اون هم در دانشگاه امیرکبیر! همه شماره ها به چاپ دوم می رسید. بعضی شماره ها که به چاپ پنج و شش هم رسید. رکورد تیراژ نشریات دانشحویی دانشگاهمان را زده بودیم! آن هم نشریه فروشی برای احمدی نژاد!!
برایم جالب بود. خیلی جالب؛ تیپ های مختلفی می آمدند. مشتریان ثابت پیدا کرده بودیم. از بسیجی ها تا دختران به اصطلاح بد حجاب …
تعدادی هم بودند که برای هر شماره یک نسخه بر می داشتند اما از 500 تا 2000 تومان کمک می کردند! به قول بچه ها اگر انتخابات به دور دوم می کشید ما حسابی کاسبی مان می گرفت! اما احمدی نژاد کار را یکسره کرد.
+ مخالفان اصلا حاضر نبودند حرف ما را گوش بدهند. جلوی میز نشریه مان جمع می شدند تا صدای ما به قاطبه دانشجوها نرسد. اما ما هم با جابجا کردن میزمان نمی گذاشتیم مانع کارمان شوند.
خیلی جالب بود. آنها که ادعای تحمل مخالف شان همه را کر کرده است، حاضر نبودند یک نشریه مخالف در میان ده ها نشریه و کار تبلیغی خودشان، تحمل کنند.
دو بار اتفاق افتاد که از غیظ نشریه را جلوی میز ما پاره کردند. ما هم لبخند می زدیم و می گفتیم: جواب منطق را همیشه با هوچی گری و شلوغ بازی می دهید!
+ در مناظرات صحن اصلی دانشگاه بحث های جالبی پیش می آمد. وقتی آمار سازمان های جهانی را ارائه می دادیم.می گفتند ما قبول نداریم! چون ما وضع را این گونه حس نمی کنیم. ما هم می گفتیم حتما احمدی نؤاد به سازمانهای جهانی هم رشوه داده است؟ تازه اگر چنین کاری هم کرده باشد نشان می دهد آدم قوی ای است!! کی بهتر از این می خواهیم؟ معمولا با عصبانیت بحث را رها می کردند.
+ درست روز قبل از مناظره احمدی نژاد با موسوی بود. و آخرین روزهای دانشگاه قبل از امتحانات؛ برای تیتر یک نشریه مطلب نوشتم با عنوان: پروژه شکست، از ترور تا آشوب خیابانی
در آن مطلب رفتار جریانات مخالف احمدی نژاد را این گونه تحلیل کرده بودم که به دلیل آگاهی از باخت سنگین خود، به دنبال ترور یکی از رهبران خود برای ایجاد هیجان در بین هوادارانشان هستند. و پس از شکست هم برنامه ی وسیعی برای شورش خیابانی و نا امن کردن فضا دارند.
و متاسفانه همه این موارد درست در آمد. تیم های ترور دوم خردادی توسط وزارت اطلاعات دستگیر شدند. و حوادث پس از انتخابات هم به همان سمتی رفت که پیش بینی کرده بودیم.